Πιστεύει κανείς ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι χωρίς χρήματα;;

Είναι αλήθεια ότι η γενικότερη οικονομική κρίση που μαστίζει [και] τη χώρα, είναι πλέον "oρατή" και στον καθημερινό βίο μας. "Ξεφυλλίζοντας" τα πεπραγμένα των διαφόρων δήμων της Πελοποννήσου, διαπίστωσα ότι στον τομέα του πολιτισμού η κατάσταση δεν είναι ρόδινη. Μάλιστα παρατήρησα ότι έχουν οριστεί λόγου χάρη αντιδήμαρχοι με αρμοδιότητες επί των Οικονομικών, Ανάπτυξης και Αγροτικής Ανάπτυξης – Κτηνοτροφίας-Αλιείας, διοικητικών υπηρεσιών, Δημοτικής Αστυνομίας, Τεχνικών Υπηρεσιών και Δ/νσης Πολεοδομίας–Χωροταξίας και Περιβάλλοντος, Περιβάλλοντος και Πολιτικής Προστασίας, Διαχείρισης υδάτινων πόρων κ.λπ. Αντιδήμαρχος για τον Πολιτισμό δεν υπάρχει!  Κι όμως είναι αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι αυτός ο τομέας έπαψε να μας ενδιαφέρει και μόνη μας έγνοια είναι το τι θα φάμε σήμερα... Και στην ιστοσελίδα της "νέας" Περιφέρειας Πελοποννήσου η ίδια "ξηρασία". Ως

"πολιτισμός" πλέον νομιμοποιούνται τα κάθε λογής πανηγύρια. Δυστυχώς οι άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν είναι σε θέση να διακρίνουν απλά πράγματα και να ξεχωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα! Το πανηγύρι που γίνεται της Παναγίας ή όταν ένα χωριό γιορτάζει τον πολιούχο του, δεν σημαίνει ότι έτσι διευθετούνται οι υποχρεώσεις σ' ένα τομέα για τον οποίο όλοι ενδιαφερόμαστε είτε επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά είτε εθελοντικά. Οι υπεύθυνοι ταγοί που διεκδίκησαν την ψήφο των συμπολιτών και συμπατριωτών τους και εκλέχτηκαν, φορτώνουν την απουσία οραμάτων στην οικονομική δυσπραγία.

Ωστόσο, χρειάζεται να ψάξει κανείς βαθύτερα για να καταλάβει ότι δεν είναι πάντα το χρήμα που κάνει τους αργαλειούς να κινούνται. Δεν εννοούμε ότι μπορεί να γίνουν θαύματα, αλλά με λίγες, απλές, στοχευμένες κινήσεις υπάρχει περίπτωση να δημιουργηθούν πολιτιστικά γεγονότα και δράσεις που να ξεφεύγουν από την παράδοση της ευκολίας, και της πεπατημένης των κλαρίνων και του ηλεκτρικού ήχου που βασανίζει και τ' αυτιά μας αλλά και τη φύση. Ξέρουμε ότι άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης πολλές φορές φτιάξανε βάθρα για ανδριάντες κι απάνω στα βάθρα στήνανε... ψύλλους!

Θα πρέπει να θυμόμαστε πάντως ότι δημιουργός αξιών δεν είναι το χρήμα αλλά ο άνθρωπος κι αυτό είναι που τον διακρίνει ουσιαστικά, ποιοτικά, από τ' άλλα ζώα. Μην πάει όμως το μυαλό σας κατευθείαν στον ισχυρισμό πως γενικώς η Τέχνη είναι μια από τις αξίες αυτές. 

Ο άνθρωπος-δημιουργός αξιών σημαίνει ένα ον που για να ζήσει χρειάζεται να εμψυχώνει τη ζωή, να τη διακοσμεί με έννοιες που κρύβονται πίσω από τις παραστάσεις. Ένα από τα ωραιότερα πρόσωπα του θεάτρου του Τσέχοφ, λέει πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει χωρίς να ξέρει γιατί ζει, διαφορετικά όλα είναι δίχως νόημα, κούφια! Το πρόσωπο αυτό μιλάει έτσι σ' ένα έργο - τις "Τρεις αδελφές" - που έχει θέμα του το νόημα της ζωής ακριβώς, την παθιασμένη αναζήτησή του. Και ναι μεν τα πρόσωπα του έργου απομ ένουν στο τέλος μ' ένα αίσθημα πικρό πως αυτό το νόημα δεν πέτυχαν να το βρουν, εμείς όμως που βλέπουμε το έργο φεύγουμε από την παράστασή του με την παράδοξη εντύπωση πως το περιπόθητο νόημα μάς χαμογέλασε για μια στιγμή, μάς έγνεψε συνθηματικά, υπάρχει...

Τελικά, θα ρωτήσει κάποιος, μπορούμε ή δεν μπορούμε χωρίς χρήματα;;; Μέχρι σήμερα γνωρίζουμε όλοι ότι ζούμε σ' έναν κόσμο όπου όλοι πουλάνε κι αγοράζουν, όλα και όλοι πουλιόνται κι αγοράζονται. Σήμερα έχουμε φτάσει στο ηθικό πρόβλημα. Έχουμε οργανώσει τη ζωή έτσι που ο άνθρωπος να είναι res: πράγμα. Από τη στιγμή όπου το άτομο μετριέται σε υλική απόδοση, ποσό χρημάτων, η συνείδησή του δεν μπορεί  παρά να διασπάται: δεν ξέρει πια κι ο ίδιος τι ακριβώς αντιπροσωπεύει, μιαν οικονομική ή μιαν ηθική αξία;